Książka Marcus rozpięta jest między troskliwą pamięcią o Riot Grrrl jako momencie czegoś nowego, ważnego i wciąż rezonującego a konwencjonalną wizją punku jako doświadczenia, z którego należy wyrosnąć. Szczęśliwie nigdy nie popada całkiem w tę drugą, stereotypową wizję.

To jest opowieść z gatunku tych narracji, do których tęsknię, ponieważ czytając Filipa jestem zupełnie pogrążony w historii, którą mi opowiada. Zapominam, że istnieje świat poza rzeczywistością ze stron tej powieści. Tak moim zdaniem robi się wielką literaturę. Wyśmienita, wyjątkowa i bardzo czeska narracja. Rekomenduję stanowczo.

Swoje studium oparła autorka na dostępnych źródłach i literaturze przedmiotu, ale przede wszystkim (i to stanowi esencję jej studium) na relacjach żyjących uczestników i obserwatorów zdarzeń, uwłaszczanych i wywłaszczanych, a także ich dzieci i wnuków. Nic tak nie unaocznia i nie ucieleśnia abstrakcyjnych z dalekiej perspektywy zjawisk, jak ludzki, subiektywny punkt widzenia, jak obrazowe i soczyste nieraz relacje i oceny.

„Romantika”, w moim odczuciu, jest przede wszystkim cudownym portretem cudownego literackiego (poetyckiego) środowiska. [...] jest dedykowana środowisku i jest napisana o środowisku i dla środowiska, właśnie dlatego książkę polecam.

[ta] fascynująca autobiografia to także opowieść o narodzinach nowoczesnej Ameryki.

Dziś, gdy strach, niedowierzanie, chęć pomocy i przytłaczające poczucie, że – w obliczu zupełnie abstrakcyjnej i jakby anachronicznej wojny – wszystkie dotychczasowe zajęcia, takie jak praca nad tym tekstem, tracą jakiekolwiek znaczenie, lektura „Lat” pozwala na moment zapomnieć o zatrważającej rzeczywistości i choćby w ten sposób stawić opór dotąd nigdy nierozpatrywanym, paraliżującym scenariuszom. Przenosząc w przeszłość – lepiej lub gorzej rozpoznaną, nagle o wiele bezpieczniejszą – dostarcza chwilowego wytchnienia. Dodaje sił, niezbędnych, by krytyczny moment, w jakim znaleźliśmy się jako Europejczycy i jako ludzie, dobrze spożytkować. By – bez względu na ciągi dalsze i zarazem w obawie o nie – „uratować coś z czasu, w którym się już nigdy nie będzie”.

„Do przodu, dziewczyny! Prawdziwa historia rewolucji Riot Grrrl” to pozycja obowiązkowa dla każdego muzykofila oraz zaangażowanego i świadomego feministy. Sara Marcus wykonała kawał świetnej pisarskiej, zaś Andrzej Wojtasik translatorskiej roboty. Czytając „Do przodu, dziewczyny!” nie sposób się nie zatopić w tej szalonej i wielowątkowej historii. Jeśli chcecie cofnąć się o trzydzieści lat wstecz, dzięki tej książce jest to naprawdę możliwe.

W „Białych nocach” nie wydarza się żadna rewolucja. Nawet klęski i katastrofy są odmianami panującej stagnacji, częścią pewnego cyklu zdarzeń, który stale się powtarza, a zmianę przynosi tylko śmierć. Ale w jakimś sensie nawet ona jest częścią systemu: gdy urywa się jedna opowieść, natychmiast rozpoczyna się kolejna, a zamknięty cykl trwa dalej. Honek stworzyła poruszającą metaforę, by opisać ten klincz – białą noc, wieczny mrok, w jakim zanurzona jest wieś i jej mieszkańcy. Dla Honek cały świat jest właśnie taką nocą. Trwa ona tak długo, że aż w końcu przywyka do niej wzrok.

Połączenie wściekłości, feminizmu i refleksji nad osobistym doświadczeniem dało nam Riot Grrrl – warczące pokolenie tych, którym znudziło się już po raz setny tłumaczyć, czemu patriarchalna wizja świata jest po prostu kiepskim pomysłem. Nowa rewolucja na scenie zjednoczyła dziewczyny z ruchu punk, a manifest, który powstał na początku lat dziewięćdziesiątych, jest nadal jednym z ważniejszych dokumentów ruchu feministycznego.

Theroux okazuje się i tym razem świetnym tłumaczem tego niezwykłego świata.

Można śmiało powiedzieć, że jest to prawdopodobnie najmocniejszy i najważniejszy reportaż o Polsce, jaki pojawi się w tym roku na księgarskich półkach.

Lewestam udowadnia, że można pisać o rodzicielstwie w taki sposób, że jest w tym miejsce na oddech, żywe poczucie humoru i wątpliwości, zamiast kategoryzmów i mądrości spłowiałych jak plakat w słonecznej witrynie.

Nie jest książka Lewestam „opowieścią z frontu”, jak autorka sama nazywa pewien gatunek pisarstwa rodzicielskiego, którego twórcy opiewają nurzanie się w trudnościach i przeciwnościach, siebie stawiając raczej jako bohatera opowieści. To podróż w głąb filozofii rodzicielstwa tak, by przeżyć je najlepiej, co nie oznacza bezbłędnie.

„Głośnik w głowie. O leczeniu psychiatrycznym w Polsce” okazuje się pozycją na wagę złota. I choć po odłożeniu książki na półkę nie sposób pozbyć się gorzkiego przeświadczenia, że źle się dzieje w państwie polskim, i to nie tylko wtedy, gdy mowa o opiece psychiatrycznej, Pawłowska-Krać daje nadzieję, że (prawie) wszystko, choć bardzo mozolnie, zmierza ku lepszemu. Czasu jednak nie mamy zbyt wiele.

Z okazji premiery książki Andrzeja Kramarza i Jacka Podsiadły Człowiek, który odjechał w dniach od 8 do 14 marca kupicie wybrane tytuły o podróżach w czasie i przestrzeni z 30% rabatem.

Promocja obowiązuje na czarne.com.pl i w warszawskiej księgarni w alei Jana Pawła II 45a/56 (wejście od ul. Nowolipki; pon. – pt. 11-19).

[ta] książka jest dowodem na to, że czasami w literaturze nie trzeba nic upiększać, a tylko zapisywać to, co się słyszy, widzi i czuje.

Kryminały Pasierskiego – bardzo klasyczne […] proste, a dodatkowo osadzone w naszej małopolskiej rzeczywistości – wciągają nas w inny świat i trzymają w napięciu.

Tym razem bohaterką rozmowy jest Tove Ditlevsen i jej książka Trylogia kopenhaska. O tym, co wspólnego mają ze sobą wyrazy „trucizna” oraz „małżeństwo”. I o tym, czemu dziś Tove Ditlevsen ma w Danii status autorki kultowej, choć jeszcze całkiem niedawno niemal nikt tam nie przyznawał się do czytania jej książek. A także o tym, dlaczego dobrze, że jest odkrywana w Polsce właśnie teraz – opowiadają Olga Wróbel – kulturoznawczyni, feministka i założycielka książkowego bloga „Kurzojady” i Maciej Bobula – poeta, prozaik, laureat licznych nagród literackich. Fragmenty Trylogii kopenhaskiej w przekładzie Iwony Zimnickiej czyta Anna Ryźlak.

Książka napisana przez Ernaux to swego rodzaju hołd dla codzienności. Wielka Historia odgrywana przez polityków, jest przepuszczona przez emocje obywateli. Nazwiska sygnalizują tylko upływ czasu.

Dawno nie czytałam tak ciekawie ujętej dyskusji o bolączce dzisiejszego rodzica – wszechobecnych lękach, które jak smoki machają nam przed twarzą swoimi wielkimi skrzydłami, przesłaniając to, co w rodzicielstwie najważniejsze.

Patrycja Dołowy tka opowieść o stracie. Posługuje się owymi „lokalnymi strażnikami żydowskiej pamięci” — jak o nich pisze - by przedstawić losy konkretnych ludzi wracających do Polski swoich przodków [...].

Gniazdo jest pozornie klasycznym kryminałem, zbrodnie, zamknięte grono ludzi. Jednak autor zrobił w swojej powieści coś niesamowitego. Unikając przemocy, okrucieństwa i drastycznych scen, pokazał ludzkie dramaty, traumy. Książka jest niesamowicie wciągająca, powoli narastający nastrój grozy, zimowy, daleki od sielskiego klimat. Fantastyczna postać komisarz Niny Warwiłow, która wymyka się wszelkim schematom, a jednocześnie jest prawdziwa, żywa, wzbudzająca emocje. Powieść to nie tylko świetny kryminał, to już wysokiej klasy literatura. Złota gwiazdka i zachęcam do sięgnięcia po tę książkę. Gwarantuje, że lektura Was nie zawiedzie.

Klaustrofobiczny klimat wylewa się niemal z każdej strony. Odcięty od świata pensjonat, szalejąca śnieżyca i nieznany morderca. Cóż więcej potrzeba, żeby zbudować intrygującą historię, która będzie trzymać w napięciu do ostatnich stron.

Armenia. Obieg zamknięty to wspaniałe wprowadzenie dla wszystkich, których fascynuje Armenia. Dowiemy się z niej o historii, religii, tradycji, kulturze i zwyczajach. Oczywiście nie są to suche słowa. Większość poparta jest rozmowami ze zwykłymi mieszkańcami. Autor wszystko to poznał i przelał na papier, aby te historie zachwycały również nas. Udało mu się to idealnie.

Kolker łączy intymność, z jaką opisuje relacje rodzinne, i rozmach, z jakim pokazuje odkrycia naukowe, zmiany społeczne i badania nad odkryciem podstaw chorób psychicznych.