Bohaterowie reportażu przekonani są o absurdzie trwającego konfliktu. Czują, że to nie jest ich wojna i że niesprawiedliwie stali się jej ofiarami, podczas gdy reszta świata umywa ręce.

Gorąco namawiam do lektury, szczególnie tych, którzy mogą porównać własne doświadczenia z podróży po interiorze USA, do doświadczeń Wolfganga Büschera.

Możliwości jest wiele. Narkotyki można schować w drucianych kablach, marmurze. Jedynym ograniczeniem jest wyobraźnia. Wypada jeszcze dorzucić policjantów i kilka lat odsiadki. Na szczęście za lekturę „Przemytnika doskonałego” nikt nie pośle nas do więzienia.

Grochowska ukazuje biografie ludzi, którzy „dostosowywali role do siebie, a nie siebie do ról”.

»Lipicany — śladami niezwykłych koni«

Powieść, której akcja osadzona jest w latach 70 XX wieku, wywołała ogromne dyskusje zarówno wśród czeskiej emigracji, jak i wśród opozycji. To historia chłopaka, który nie zgadza się na życie, jakie prowadzą jego rodzice, nie chce prowadzić nudnej, pełnej nakazów i zakazów egzystencji, pragnie żyć po swojemu.

Na przestrzeni ostatnich lat narkobiznes często gościł na kartach książek i ekranach kin. Zainteresowanie tematyką zapoczątkowało pojawienie się na rynku słynnej „Gomorry” włoskiego dziennikarza Roberto Saviano. (...) W podobny sposób narrator książki Luki Rastello („Przemytnik doskonały. Jak transportować tony kokainy i żyć szczęśliwie”) zdradza tajniki doskonałego przemytu kokainy. Ale w jakże nietypowy sposób!

Książkę Agnieszki Wolny-Hamkało, dotąd raczej poetki niż pisarki, czyta się dobrze. Jej siła tkwi w języku, wiarygodnym, naturalnym i niewymuszonym. Prowokującym do uśmiechu. On gwarantuje dobrą rozrywkę, choć zdaję sobie sprawę z tego, że nie jest to powieść dla wszystkich. Trzeba chcieć nastroić się na fale emitowane przez „Zaćmienie”.

Najbardziej osobista książka, jaką do tej pory napisała. Uniwersalna, dotykająca spraw, z którymi prędzej czy później spotka się każdy z nas: odchodzeniem osób najbliższych, żałobą po nich i pustką, która pojawia się za sprawą ich śmierci i której nie da się zapełnić nikim innym.

Beata Chomątowska fascynującą „Stacją Muranów” udowodniła, że potrafi materię słowa wziąć we władanie z lekkością i brawurą. Swoim debiutem beletrystycznym pokazuje coś jeszcze – jest autorką prawdziwie wszechstronną.

W swojej najnowszej książce „Jasne dni” niemiecka pisarka Zsuzsa Bank, przywołuje magiczny czas dzieciństwa, któremu blask mogą odebrać pierwsze kroki w dorosłość.

Bardzo dojrzała proza. Liryczne, czasami magiczne, ale też i brutalne opowieści o ludziach, którzy bronią się przed utratą pamięci.

Środowiska emigracyjne uznały tę powieść za obsceniczną i wulgarną, ale szybko stała się biblią undergroundu.

Po ubiegłorocznym Festiwalu, poświęconym kinematografii Serbii, OKO NA BAŁKANY zaprosi wielbicieli kultury bałkańskiej do Chorwacji. W programie znajdą się krótko — i długometrażowe filmy fabularne, dokumenty oraz filmy reprezentujące Zagrzebską Szkołę Animacji.

Kinematografia chorwacka to kinematografia młoda, lecz niezwykle różnorodna.

Chorwaci przyglądają się sobie, swojej historii i światu – a zwłaszcza swojemu w nim miejscu. Większość filmowych produkcji koncentruje się na bieżących problemach zwykłych ludzi. Znaczącą rolę odgrywają odniesienia do sytuacji gospodarczej i społecznej. Powstają też filmy „lekkie”, komercyjne – co świadczy o tym, jak bardzo Chorwaci potrzebują oddechu i odpoczynku od problemów związanych zarówno z teraźniejszością, jak przeszłością.

OKO NA BAŁKANY 2014 trafi do następujących miast:

23 - 27 stycznia / Warszawa / Kino LUNA

14 -20 lutego / Katowice / Kino ŚWIATOWID

21 - 27 lutego / Kraków / ARTKINO PAUZA

2 - 6 marca / Łódź / Kino WYTWÓRNIA

6 - 9 marca / Białystok / Kino FORUM

23 - 26 marca / Poznań / Kino MUZA

Uwodzi i przeraża. Myślę, że Emil Cioran chciałby tak opowiadać.

„Podróż do krainy zeków” to książka, która ma sprawiać – i sprawia — że czytelnik poczuje, jak się żyje w obozach, które nie należą li tylko do ponurej przeszłości, ale są zakorzenione również w teraźniejszości. Wystarczy wytężyć słuch, by usłyszeć to, co Margolin słyszał zarówno przez 5, jak i przez ostatnich 26 lat życia poza obozem. Zarówno to przesłanie, jak i dystans oraz autoironia autora, o której wspominał również we wstępie Jerzy Czech, który „Podróż do krainy zeków” znakomicie przełożył, stanowią jeden z wielu walorów tej pracy, obok której ciężko przejść obojętnie.

„Nowy Jork. Od Mannahatty do Ground Zero” Magdaleny Rittenhouse to książka świetnie napisana, wciągająca, urzekająca i podsycająca fascynację miastem.

Niewykluczone, że „...będzie gorzej” to najodważniejsza książka współczesnej czeskiej literatury — nie tylko dzięki obosiecznemu ostrzu społecznej krytyki, lecz także ze względu na kwestie obyczajowe i język.

Książkę Naipaula warto przeczytać – pozwala ona nie tylko dowiedzieć się czegoś o Indiach, lecz także doświadczyć radykalnej, kulturowej inności. Ponad dwadzieścia lat po pierwszym wydaniu książki wciąż nie jest jasne, jak potoczą się losy tak niejednorodnego wewnętrznie kraju – czy bliżej prawdy będzie diagnoza z Goa, czy z Pendżabu.