Blok rośnie w oczach także na zdjęciach Stanisława. Co trzy dni mężczyzna ustawia się w tym samym miejscu, pośrodku ugoru zarośniętego łopianem i ostem, i naciska migawkę nowiutkiego feda. Kryje się za tym atawistyczna duma, zadowolenie obywatela Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej, który właśnie zdobył lokum dla swojej rozrastającej się rodziny. Wychodził dla niej M-4 po lewej stronie schodów, większe o kilka metrów od tego z naprzeciwka. Przydziału nie zawdzięcza partii, ale własnej zapobiegliwości i posadzie doktoranta. Znalazło się dojście: szczęśliwym trafem kierownictwo spółdzielni mieszkaniowej, do której należał, objęła dawna studentka.

Z miejsca, w którym stoi Stanisław, widać zielone ogrody sąsiedniego Prądnika i drzewa porastające parów, gdzie wije się potok Sudoł. Przy dobrej pogodzie ci z najwyższych pięter będą mogli dostrzec zarys Tatr, ale Maria, żona Stanisława, gotowa jest odżałować widok na rodzinne strony. Na samą myśl o przepaści rozciągającej się pod jej stopami odczuwa lęk, choć jeszcze nigdy przecież nie sprawdzała, jak to jest żyć w takim betonowym pudełku: dwanaście klatek, dziesięć pięter. Do wzięcia mieli ósme, parter albo trzecie. Na parterze nieswojo, jakby nad człowiekiem piętrzyła się cała betonowa masa wraz z ciężarem pozostałych lokatorów, a na domiar złego oknem łatwo może wejść złodziej, więc niech będzie trzecie – postanowili.

Naukowiec z innej uczelni, Ryszard Tadeusiewicz, późniejszy rektor krakowskiej Akademii Górniczo-Hutniczej, nie ma takich oporów. Trafia na ósme w pierwszej, narożnej klatce. W gabinecie, który urządził od strony południowej, ma zawsze pod ręką lornetkę. Gdy zmęczy się pracą, kieruje ją w stronę panoramy Krakowa widocznej w oddali. Są dni, gdy mrużąc oczy, może odczytać godzinę na zegarze wieży ratuszowej w Rynku. Przez kuchenne okno do mieszkania wprasza się zieleń – od tej strony aż do podmiejskich Zielonek rozciągają się łąki poprzetykane skupiskami domów jednorodzinnych.

Bloki, pożerające od lat sześćdziesiątych kwartał po kwartale północną, wiejską część Krowodrzy, zdobyły niedawno ostatnią barykadę i przekroczyły linię łobzowskich torów, którymi suną pociągi w stronę Śląska. Te dwa najnowsze, dziesięciopiętrowe budynki – blok Stanisława i jego bliźniaczy brat, strzegące teraz zwartym murem arterii łączącej Bronowice z Nową Hutą – wraz z niższymi krewniakami o czterech kondygnacjach zostaną nazwane osiedlem Trzydziestolecia PRL. Jakby w uznaniu dla zasług oddanych miastu, które ku radości partyjnych dygnitarzy zrzuca wreszcie gorset mieszczańskich kamienic.

Czasem gdy Stanisław ustawia się do kolejnego ujęcia, czuje na sobie czyjś uporczywy wzrok. To krowa w czarne łaty, która popatruje na niego ciekawie, zupełnie ignorując nieliczne samochody przemykające wytyczoną obok jej stanowiska trasą szybkiego ruchu. Właścicielka, podobnie jak jej matka i babka, od lat przyprowadzała tu swoje krowy i konie, więc i ta krasula przeżuwa spokojnie krowoderską trawę, przywiązana do palika znaczącego teren, w który już niedługo robotnicy wbiją łopaty, by postawić nowoczesny szpital kardiochirurgiczny. Kraków ery Gierka szybko się rozrasta, ale nie wszyscy chcą przyjąć to do wiadomości.