Gorset, wstyd i kocie uszka

O transkobiecości

Okrutny feminizm

Afirmacja

Nie chcę być akceptowana.

Nie chcę być akceptowana z tego samego powodu, który sprawił, że Paweł Klinger, jeden z pionierów polskiej seksuologii, uznał, że osoby trans jednak akceptować można. W wydanym niemal sto lat temu podręczniku Vita sexualis, opatrzonym wiele mówiącym podtytułem Prawda o życiu płciowym człowieka, stwierdził, że:

Co się tyczy leczenia [zjawiska, które Klinger określił mianem transwestycyzmu], to i tu, jak przy homoseksualizmie, należy spróbować leczyć organoterapią, stosując w odpowiednich przypadkach wyciągi jądrowe lub jajnikowe, co czasami może mieć wpływ dodatni. Przy zastosowaniu organoterapii wychodzi się z założenia, że i tu, jak w każdej inwersji, decydującą rolę odgrywają zaburzenia funkcjonalne w aparaturze gruczołów seksualnych o wewnętrznym wydzielaniu. Poza tym można zastosować terapię promieniami Roentgena, transplantację odpowiednich gruczołów, a w ostateczności nie należy transwestytom zabraniać przebierania się, które zgoła nikomu szkody nie przynosi, a na ich system nerwowy działa kojąco[1] .

Słowa te to zapis specyficznego momentu w historii medycyny: przypadającej na pierwsze dekady XX wieku zmiany w pojmowaniu ciała i płci. Wcześniej zakładano, że tę ostatnią reguluje sama fizyczna obecność określonych gruczołów płciowych, później tę rolę przypisano nowo odkrytym substancjom o, wydawałoby się, nieskończonych możliwościach: hormonom[2]. Płeć, dodam, oznaczała w tym wypadku zarówno to, co dzisiaj określilibyśmy jako „tożsamość płciową”, jak i „orientację seksualną”. Dla przeważającej większości lekarzy pokolenia Klingera zjawiska takie jak „homoseksualizm” i „transwestycyzm” należały więc do tego samego porządku: były perwersjami płci.

Stąd też nawiązania do „organoterapii”. Klinger musiał wiedzieć o badaniach prowadzonych w pobliskim Wiedniu przez Eugena Steinacha, pioniera endokrynologii. Steinach zasłynął eksperymentem, w którym – jak twierdził – przeszczepienie „gonad przeciwnej płci” u świnek morskich było w stanie całkowicie zmienić płeć zwierzątka[3]. Praktyczne zastosowanie tych teorii stanowiły zabiegi, w których za pomocą chirurgicznej transplantacji jąder po zmarłym gruźliku usiłował „wyleczyć homoseksualizm” u swoich pacjentów[4].

Rezultatów tych nie udało się powtórzyć, co nie przeszkodziło Steinachowi w zrobieniu wielkiej kariery; jego specjalnością stały się kuracje odmładzające (sprowadzające się de facto do wazektomii), z których korzystały sławy w rodzaju W.B.Yeatsa czy Sigmunda Freuda[5].

Steinachowskie z ducha fantazje o „organoterapii” są dla Klingera tożsame z nowszymi kuracjami. Pisze o „wyciągach jądrowych lub jajnikowych”, czyli o hormonach płciowych. Pierwsze hipotezy na temat ich istnienia zostały sformułowane na początku poprzedniego stulecia, a lata dwudzieste upłynęły pod znakiem intensywnych prób znalezienia sposobu ich izolacji i syntezy. Męski hormon płciowy udało się po raz pierwszy pozyskać (z moczu zebranego od osadzonych w berlińskich więzieniach) w 1931 roku[6]; jego laboratoryjną syntezę opanowano cztery lata później 7. W 1929 roku uzyskano czysty estrogen, jego źródłem była uryna ciężarnych kobiet[7].

Mniej interesuje mnie tutaj jednak to, co Klinger pisze o dostępnych kuracjach, a bardziej to, co pomija. Celem jego rozważań jest „wyleczenie transwestycyzmu” – znalezienie skutecznej terapii konwersyjnej, która sprawi, że „transwestyci” przestaną pragnąć płci innej niż ta, którą przypisano im przy urodzeniu. To przemocowe dążenie utwierdza w przekonaniu, że życie trans jest u samych swoich podstaw patologią, katastrofą, zarówno społeczną, jak i indywidualną.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.