Mężczyzna, który przychodził w niedzielę

PROLOG

Czas wilka

Dawno, dawno temu wilk i renifer spotkali się po raz pierwszy.
Wilka przeraziły wielkie rogi i ciemne oczy łani renifera.
– Po co ci takie kolczaste rogi? – spytał wilk.
– Tak, rzeczywiście są kolczaste – odparła łania. – Ale ja
dopiero co pojawiłam się na tym świecie i nie wiem, do czego
służą.
Lecz wilk nadal czuł się niepewnie.
– Dlaczego wpatrujesz się we mnie tymi wielkimi czarnymi
oczyma? – zapytał.
– Nie chcę cię wystraszyć, więc odwrócę wzrok – odpowiedziała
łania.
Teraz przyszła kolej na pytania renifera.
– Kim ty jesteś? Drżę z trwogi, patrząc na twoje żółte
zębiska i czerwoną gardziel.
Kiedy wilk zrozumiał, że łania również się go obawia, machnął
z wolna ogonem i zawarczał w odpowiedzi:
– Strzeż się mnie, jestem bardzo głodny.
W tej chwili wilk zyskał władzę, a renifer stał się jego zwierzyną
łowną.
Wprawną ręką zarzucił linkę z haczykami na wodę. Deszcz
wisiał w powietrzu. Było pochmurno i dziwnie spokojnie jak
na Morze Norweskie. Niewielka łódka z pluskiem posuwała
się do przodu. Wiedział z doświadczenia, że pogoda może
się nagle zmienić z ciszy w sztorm. Jednak nigdy go to nie
powstrzymało przed wypłynięciem w morze. Dobrze się czuł
na otwartych wodach, daleko od lądu.
Góry za jego plecami piętrzyły się niczym katedry. Wynurzały
się prosto z morza, wysokie i potężne, stare i pobrużdżone,
każda o innej szarej twarzy. Nawet jeśli człowiek nie
zauważał tego w ciągu całego życia, ich wygląd nieustannie
się zmieniał. Nieskończenie powoli, a jednak nieubłaganie
kruszyły się pod wpływem organowej muzyki wiatrów.
Już ich nie dostrzegał. Zawsze tam były. Ludzie przyjeżdżali,
aby dać się porwać górom, wędrować coraz wyżej i bliżej
nieba, być może nawiązać kontakt z Bogiem. On nie był
jak inni mieszkańcy. Góry były czymś stałym. Gdyby miał
skłonność do filozofowania i rozmyślań, pewnie widziałby je
w roli strażników, ochrony przed wszelkim zagrożeniem. Raz
jeden opuścił wyspy, a raczej próbował opuścić na zawsze, ale
wszystko poszło nie tak. Od tamtej pory odbywał jedynie konieczne
wycieczki na stały ląd, nie licząc paru podróży czarterowych
na południe.
Był teraz innym człowiekiem. Miał uporządkowane życie.
Kto by wtedy przypuszczał? Zdarzało się, że wracał myślami
w przeszłość. Coraz rzadziej, bo lepiej nie grzebać w tym, co
było. Czasem mu się to jednak zdarzało. Ciekawe, co się z nią
stało i czy kiedykolwiek się dowie?

Zbocza góry były porośnięte zielenią. Brzęczenie cykad
huczało w uszach. Jakiś ptak o czerwono‑
zielono‑niebieskich
piórkach przeleciał nisko nad gałęziami
drzew. W dolinie droga wiła się ku zachodzącemu słońcu.
Morze lśniło.
Co ja tu robię? pomyślała Kari Solbakken, wciskając się
z powrotem do autobusu po krótkiej przerwie na toaletę.
Nie było muszli klozetowej i oczywiście żadnego papieru.
Ubranie kleiło jej się do ciała, nadal panował taki upał
i duchota, że zapałka zgasłaby z braku tlenu, gdyby przy
takiej wilgotności powietrza w ogóle dało się ją zapalić.
Miała miejsce koło okna, którego nie dało się otworzyć.
Siedzący obok grubas przelewał się przez siedzenie, zajmując
jej przestrzeń. Bilet był tani.
Trzy godziny później na dworcu autobusowym Giap
Bats z trudem zarzuciła plecak na zesztywniałe ramiona.
Grupka wyczekujących przedsiębiorców natychmiast
zaoferowała swoje usługi:
– Motorbike?
Kari przetrząsnęła kieszenie w poszukiwaniu kartki
z adresem.
– To here – powiedziała.

Młody mężczyzna nachylił się i przeczytał.
– Hang Bac. Three dollar.
Kari była tak zmęczona, że zgodziła się na wygórowaną
cenę.
Jechał szybko, płynnie lawirując w strumieniu hond
wave. Jakaś dziewczyna wyjechała z przecznicy, nawet
się nie oglądając, lecz kierowca Kari z gracją uniknął
zderzenia. To był kraj, w którym uczestnicy ruchu drogowego
zawarli ciche porozumienie o nieprzejeżdżaniu
się nawzajem.
Gdy minęli niewielkie jeziorko, czy może tylko zaporę,
odwrócił się do niej w trakcie jazdy.
– Old town. Hanoi old town – powiedział.
Kiwnęła głową, marząc, żeby zamiast odgrywać przewodnika,
patrzył przed siebie. Wysadził ją parę ulic dalej
i wskazał palcem jakieś drzwi.
– Hostel.
Obok wisiał szyld z napisem wielkimi literami: LOVE
PL ANET. Kari dała kierowcy zarobione przez niego trzy
dolary i weszła do środka. Jakaś kobieta siedziała w maleńkiej
recepcji. Zamiast odpowiedzieć na pytanie Kari
o wolne pokoje, odwróciła się i zdjęła z haczyka klucz.
– Toilet in corridor. Pay in advan’ plea – powiedziała i podała
klucz.
Pokój był nieduży, a w skład jego umeblowania wchodziło
łóżko, stół i krzesło. Kari wyciągnęła się na materacu.
Chciała być gdzie indziej, mimo że właśnie tu
było gdzie indziej. To tu chciała się znaleźć jeszcze nie
tak dawno temu, to był cel jej marzeń. Kiedy wyruszała
ze Sztokholmu, myślała, że podczas tej podróży w końcu
odnajdzie siebie. Uczucie wyobcowania miało się skończyć.
Pojechała sama, ale oczekiwała, że spotka ludzi, którzy
ją zauważą. Perspektywa miała się wyostrzyć. Jednak
prawdziwa Kari Solbakken w zetknięciu z nieznanym nie
chciała dać się poznać.
Łóżko było niewygodne czy po prostu ciało bolało?
Usiadła i wsunęła rękę w jedną z kieszeni plecaka. Znalazła
miękką, brązową kostkę i rozkruszyła ją przed napełnieniem
fajki. Podeszła do okna, otworzyła je i zaciągnęła
się. Dym w płucach stłumił niepokój.
Zbudziła się dopiero późnym popołudniem. Chwilę trwało,
zanim przypomniała sobie, gdzie się znajduje. Wszystkie
pokoje, w których spała przez ostatnie dwa miesiące,
wyglądały mniej więcej tak samo. W nogach łóżka leżał
stary, wytarty ręcznik – musiał jej wystarczyć, bo jej
własny był pewnie jeszcze wilgotny. Wyszła na korytarz.
Prysznic znajdował się na samym dole, obok wspólnej
toalety. Strumienie wody na skórze trochę poprawiły jej
samopoczucie.
Po prysznicu powoli przeciągnęła szczotką przez swoje
długie do ramion, blond włosy. Spojrzała w oczy własnemu
odbiciu w lustrze. Był to wzrok kogoś, kto nie rozumie,
co widzi, i boi się wszystkiego. Dziecinny, ale pozbawiony
błysku dziecięcej radości poznawania. Twarz wyglądała
na mniej niż dwadzieścia pięć lat. Krótki, lekko zadarty
nos. Cienkie, ładne łuki brwi. Górna warga wąska, ale
dolna pełna i apetyczna. Słońce nadało kolor jej zazwyczaj
bladej twarzy.
W torbie znalazła w miarę czyste szorty. Wyszła na ulicę
i obrała kierunek, nie wiedząc, dokąd droga ją zaprowadzi.
Chodniki były pełne zaparkowanych motocykli, które
spychały przechodniów na jezdnię. Na ulicy panował
tłok. Kobiety w różnym wieku szły, miękko się kołysząc
i balansując wyładowanymi koszami na nosidłach. Mali
chłopcy, w ciągłym biegu, próbowali wcisnąć pocztówki

i przewodniki Lonely Planet jasnoskórym obcokrajowcom,
którzy wymagali tanich usług, ale nie lubili, gdy ich traktowano
jak chodzące portfele.
Jakiś naganiacz wykrzykiwał swoje „welcome, good
vietnamee food”, Kari weszła do środka po wąskich schodkach,
a dalej do altany z prostymi stolikami. Klientelę
stanowili podobni jej turyści – plecakowcy, szukający
we własnym towarzystwie swojskiego poczucia bezpieczeństwa.
Kelner podał jej menu, więc zamówiła sajgonki
i zupę. Z głodu bolał ją brzuch i miała nadzieję, że szybko
przyniosą jedzenie.
– Cześć.
Podniosła wzrok. Uczesany w kucyk chłopak w okularach
przeciwsłonecznych uśmiechnął się szeroko.
– Jack. Mogę się przysiąść?
Kari skinęła głową. Zamówił dwa piwa – jedno dla
siebie, jedno dla niej.
– Skąd jesteś? – zapytał i zdjął okulary.
Pięć pytań, pomyślała Kari. Tradycyjna zabawa obieżyświatów.
Teraz spyta, gdzie byłam i co myślę o Sajgonie,
Na Trang, Hoi An lub Hue. Dokąd się wybieram i ile mam
pieniędzy na podróż. A potem zacznie narzekać na wszystkie
trudności, które napotkał po drodze, i zaserwuje kilka
swoich superrad, czego na pewno nie powinnam robić.
– Ze Szwecji.
– Ja jestem z USA – powiedział i zaatakował z innej
flanki: własne doświadczenia z wędrówki po świecie. –
Podróżuję od pół roku. Indie, Nepal, Tajlandia, Kambodża.
A teraz tutaj.
Kari napiła się piwa. Who fuckin’ cares? pomyślała, kiedy
podawano jej obiad.
(...)