Wczesne życie

Małgorzata Nocuń

Wczesne życie

fragment

24 sierpnia 2017 roku, czwartek. M. trafiła na oddział położniczy. Pierwsze piętro, pokój numer siedem, łóżko przy wejściu, naprzeciwko leżały dwie kobiety w zaawansowanej ciąży.

– Proszę o mocz do badania – powiedziała położna.

Postawiła na szafce M. plastikowy kubeczek. – M. zamknęła drzwi łazienki, po chwili dało się słyszeć głośne pukanie. – Pani oszalała? Podejrzenie stanu przedrzucawkowego,

a pani się zamyka?

– Ale ja… – M. chciała powiedzieć, że tak, źle się czuje, ale przecież funkcjonuje normalnie. Praca, zakupy, gotowanie.

– Proszę się położyć – przerwała M. położna, odbierając jej kubeczek z próbką moczu.

Lekarz zlecił badanie KTG. Kiedy położna przypinała pasek z czujnikami dokonującymi pomiarów, M. pomyślała: „Wreszcie odpocznę”. Tego dnia – przed wizytą kontrolną u drugiego lekarza prowadzącego ciążę – była jeszcze długo w pracy (trzeba wszystkiego dopilnować przed planowanym zwolnieniem), nastawiła pranie, czytała książkę. Żebra mniej bolały, stopy wydawały się mniej spuchnięte. A. siedział na skraju łóżka.

– Zastanów się, co jeszcze ci przynieść – powiedział. Po chwili dodał: – Muszę przeparkować samochód. – Gdy wrócił, znów zajął miejsce na brzegu łóżka. M. była senna.

– Może chcesz spać? – zapytał.

– Chyba tak.

Pocałował ją w czoło.

– Będę jutro.

Na monitorze kardiotokografu od czasu do czasu pojawiała się liczba siedemdziesiąt, bardzo niska, tętno płodu spadało.

– Muszę pani tym brzuchem poruszać – powiedziała położna. Wyszła z pokoju, by po chwili znów wejść na salę, powiedziała zdawkowo: „zastrzyk”.

– Co to? – zapytała M.

– Sterydy na rozwój płuc dziecka.

M. przeszył lęk. „Dlaczego?” – zapytała samą siebie. Ale odgoniła złe myśli. „Gdyby działo się coś złego, toby powiedzieli”. Nagle doszedł ją krzyk z korytarza:

– Przewozimy panią!

– Mogę iść sama – powiedziała M., podnosząc się z łóżka.

– Proszę leżeć, stan zagrożenia życia – powiedziała

położna. – Leżymy.

Łóżko z M. wyjechało na korytarz. Winda. M. patrzyła na ostre światła w suficie.

– Gdzie jedziemy? – zapytała.

– Drugie piętro. – Usłyszała zdawkową odpowiedź.

– Co tam jest?

Nikt niczego nie wyjaśniał, M. znalazła się na bloku porodowym, oddzielona parawanem od innych ciężarnych. Znów dał się słyszeć dźwięk zapisu KTG, dochodził zza parawanu. Przyszły dwie położne.

– Rozbierzemy panią: spodnie, koszulka (ukochana M. z napisem „Siła jest kobietą”). Nie, proszę nie wstawać, nie wolno pani wstawać! Bielizna. Położne włożyły ubrania do niebieskiej plastikowej torby. M. była goła, drżącym głosem zapytała:

– Dlaczego to wszystko?

Położne milczały.

– Czy mogę pójść do toalety?

– Nie.

– Wkładamy fartuch.

– Poproszę lewą dłoń, zakładamy wenflon, ukłucie.

– Kroplówka z magnezem, poczuje pani ciepło w nogach.

– Cewnik.

– Co się dzieje? – zapytała M.

Milczenie.

– Co się dzieje?

– Rozmawiać z lekarzem.

– Proszę o dowód osobisty. Jak będzie się nazywać dziecko?

M. wyciągnęła dowód, płacząc. Ona chciała Julka, A. upierał się przy Henryku. Jeszcze nie uzgodnili. Po chwili położna wróciła z dowodem osobistym M.

– Ten pan nie jest pani mężem, dziecko otrzyma pani nazwisko, potem sobie zmienicie.

M. ścisnęło się gardło, czuła, jak całe jej ciało drży. „Dziecko”, a więc zaraz na świecie ma pojawić się moje dziecko? Nie. Za wcześnie. Nie pozwolę. Jest o wiele za wcześnie, on jest taki maleńki. Dotykała brzucha, łkając.

– Nie oddam cię – mówiła. – Nie pozwolę, ktoś się pomylił.

M. powtórzyła mimowolnie w myślach: „Nie jest pani mężem”. Wiedzieli z A., że muszą przed porodem iść do urzędu dopełnić formalności, ale wciąż to odkładali, zostało jeszcze dużo czasu. Nie wzięli ślubu, ale byli blisko. To jest chciane, wyczekane dziecko. I teraz ona leży tu goła, trzęsie się, zaraz posika się pod siebie ze strachu, a on jest dla niej „panem, nie mężem”. A jeśli Julek przyjdzie na świat i A. nie będzie go mógł zobaczyć? Lekarz dyżurny zdecydowanym krokiem wkroczył na salę, przedstawił się, podał M. dłoń:

– Stan przedrzucawkowy, podjąłem decyzję o natychmiastowym rozwiązaniu pani ciąży drogą cięcia cesarskiego. Płód ma problem z oddechem.

– Boże.

Milczenie.

– Czy mogłam go niedotlenić?

– Właśnie tego chcemy uniknąć – odpowiedział lekarz.

– Czyli muszę się zgodzić?

– Tak. Tu są dokumenty, proszę podpisać zgodę na operację.

M. wsparła się na lewym przedramieniu, postawiła podpis we wskazanym miejscu.

Dwudziesty dziewiąty tydzień ciąży, jedenaście tygodni przed terminem porodu. Według ostatniego USG – wykonanego tego samego dnia – Julek ważył niewiele ponad kilogram. M. wiedziała, czym jest stan przedrzucawkowy, płód mógł umrzeć w wyniku braku dopływu

tlenu, a matka wskutek wielonarządowej niewydolności. „Wracaj do szpitala. Cięcie” – M. wysłała esemesa do A., wsunęła telefon do kieszeni plecaka, położne odblokowały hamulce łóżka i przewiozły ją na salę operacyjną.

 

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: zofia@czarne.com.pl.