Wrażliwy człowiek

Jáchym Topol

Wrażliwy człowiek

fragment

– Do cholery, tu się nie można skupić!

Tato siedzi skulony za kierownicą kampera z butelką w zasięgu ręki, na kolanach ma otwarty zeszyt, ciągle coś w nim gryzmoli.

– Mogłem w nocy skończyć rozdział, ale był taki raban, że go tylko ogólnie naszkicowałem! A przecież Bristol zawsze był w porządku! Chłopaki, Wyspa Skarbów, słyszeliście o chłopcu okrętowym Jimie Hawkinsie? – Zwraca się do obu, bo jak mówi, chce, żeby się rozgadali. I ten w śpioszkach, i ten, co już podrósł.

– A wiesz, co jest ciekawe? – zagaduje Sonię, która ogrzewa łyżkę nad płomieniem kuchenki gazowej. Na drugim palniku od czasu do czasu miesza kaszkę dla małego.

– Teraz identyfikuję się raczej z Długim Johnem Silverem!

– Kryzys wieku średniego. – Mama kontynuuje poranny rytuał, ma podwinięty rękaw koszulki, na której jaskrawo kwitnie mandala.

Zeszyt taty, złachmaniony, z plamami od kawy i wina, przelatuje nad śpiącym wciąż maluchem i ląduje gdzieś w bałaganie na kupie gratów.

Tato prostuje nogi, rozsiada się wygodnie i odchyla głowę na oparcie. Lustruje koczowisko nomadów. Ma na sobie uszlajany T-shirt i krótkie spodnie, w oczach niegasnący żar ciekawości. Na komedianckiej głowie czapkę hippisa, spod której wymykają się rude włosy, przetykane gdzieniegdzie siwizną.

Patrzy na bramę obozowiska, marną replikę teatru Globe, z mnóstwem żarówek, które rozjarzą się dopiero wieczorem, tworząc kształt liczby 400, nieco komiczny portret dramatopisarza oraz napis: HIS WORDS: WISDOM, FREEDOM AND BEAUTY!

W miejscu zazwyczaj tętniącym festiwalowym życiem – w tym roku pod hasłem „Dzieło i życie Shakespeare’a” – panuje teraz niezwykłe ożywienie z powodu napływu nocnych przybyszy. Swego czasu tato i Soňa wystąpili tu z oryginalnym przedstawieniem z okazji przyjęcia Republiki Czeskiej do Unii Europejskiej i tym sposobem wytańczyli wspaniałych trzysta trzynaście funtów. Teraz jednak wszystko jest inaczej. Tato patrzy, wyślepia, kombinuje. Węszy. Mógłby całkiem zdać się na swój nos. Kiedyś przyszło mu do głowy, żeby podbić sobie kinol cieniutką warstwą jakiegoś cennego metalu, ale skończyło się na pomyśle. Aż tak się nie dorobił.

Obok bramy wjazdowej przy naprędce zorganizowanym stanowisku siedzą urzędnicy imigracyjni. Stoliki, komputery i papiery, a na nich piramidy pączków, talerzyki z ciastkami oraz cupsy z kawą.

Wczoraj teren był pusty. Ale teraz roi się od ludzi. Rzędy śpiących na karimatach, kobiety w długich szatach, z niemowlętami, tu i tam siedzą grupki gestykulujących osób.

Starsze kobiety człapią z kanistrami do hydrantu, chłopcy w dżinsach i znoszonych bawełnianych koszulkach wałęsają się bez celu i wyglądają, jakby nadzorowali pracę kobiet.

Na obrzeżach tłumu, w którym dominują czarne ubrania potęgujące wrażenie masy, stoją samochody policyjne.

Zmęczeni nocni przybysze przeważnie padli tam, gdzie stali, przez całą noc ludzkim mrowiem wstrząsały fale niepewności i strachu.

– Lubię Bristol, serio! Jakoś nigdy nie zajrzeliśmy do portu, może dzisiaj damy radę, co ty na to? – krzyknął tato w stronę chłopca, który właśnie ruszył z kanistrami po wodę.

 

 

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: zofia@czarne.com.pl.