Zbyt piękna dziewczyna

18 kwietnia 1999 roku w lasach północnych Wogezów, na szosie między Schirmeck a Barr, niedaleko klasztoru Sainte ¬Odile wydarzył się wypadek równie straszny co tajemniczy. Choć śnieg nie padał od dwóch dni, a jezdnia była sucha, ciemnoczerwony passat zjechał z drogi, przekoziołkował kilkakrotnie po stromym zboczu i roztrzaskał się o stary buk.
Kiedy monsieur Costard – rzemieślnik zamieszkały w alzac¬kim Mittelbergheim – wracając do domu z wizyty u siostry, nadjechał późnym popołudniem na miejsce zdarzenia, odkrył trzy ciała. Dwa znajdowały się jeszcze we wnętrzu wraku, podczas gdy trzecie leżało w odległości kilku metrów na kamienistej ziemi. Dochodzenie wy-kazało, że ofiary to bezrobotny nauczyciel Peter Geissler, jego po-chodząca z Lotaryngii żona Isabelle i ich dziesięcioletni syn.
Brak jakichkolwiek śladów hamowania skłonił policję do posta-wienia tezy, iż prowadzący pojazd albo zasnął za kierownicą, albo spowodował wypadek celowo. Szesnastoletnia córka państwa Geis-sler, która prawdopodobnie również podróżowała samochodem, nie została odnaleziona. Po pięciu dniach bezowocnych poszukiwań sprawę przekazano policji z Saarbrücken, gdzie mieszkali Geisslero-wie.
Dopiero jakiś czas później niemieccy śledczy natrafili na list na-uczyciela, potwierdzający, że faktycznie miało miejsce samobójstwo. Powodów, dla których rodzice zdecydowali się na samobójczą śmierć wraz z dziećmi, nie podał. List kończył się staroświecko brzmiącymi słowami: „Wielki Boże, bądź miłościw nam, biednym ¬grzesznikom”.

Jeden
Wreszcie zostawiła za sobą ostatnie drzewa, przed nią otwarły się pola. Na chwilę zatrzymała się, zasłoniła twarz rękami, jasność pokrytej śniegiem równiny oślepiła ją. Dzień po owym straszliwym wypadku zima ostatni raz wyraźnie dała o sobie znać. Temperatura spadła o kilka stopni, a przenikliwy wschodni wiatr ciągnący od Renu niósł nad ziemią śnieg i lód. Była owinięta kocem chroniącym przed zimnem lasu. Ale teraz południowe słońce stało wysoko, ledwie przesłonięte cienką warstwą chmur. Odrzuciła głowę i zamknęła oczy. Szron na jej rzęsach topniał, woda spływała po policzkach wąskimi strugami, zostawiając smugi na brudnej twarzy. Kilka dni później dziewczyna miała otrzymać imię Manon.
Była głodna. Trzy razy zrobiło się ciemno, odkąd szła, i trzy razy ponownie jasno. Nie napotkała żadnego czło-wieka. Raz widziała sarnę, ale kiedy chciała się zbliżyć, zwierzę uciekło. Jeszcze ciągle stała na skraju lasu i patrzyła na równinę, mrużąc oczy. Przeniosła ciężar ciała z nogi na nogę i skrzywiła się z bólu.
Ruszyła z wahaniem, kulejąc. Sprawiała wrażenie ostrożnego zwierzęcia, które usiłuje odnaleźć się w ob-cym otoczeniu. Jej ubranie było potargane, w kilku miejscach sztywne od zaschniętej krwi. Kiedy wydawało jej się, że słyszy jakiś szmer, zatrzymywała się, prze-krzywiała głowę, nasłuchiwała, potem ocierała twarz rękawem i szła dalej. Czasem rozmawiała z ptakiem, z krzewem albo z kamieniem, ale żaden napotkany czło-wiek nie zrozumiałby jej języka. W wielkim podnieceniu wydobywała z siebie niesłyszane dotąd dźwięki, rysy jej twarzy wykrzywiały się, gestykulowała, potrząsając pięściami jak prorok ostrzegający świat przed zbliżającym się końcem. To znów jej oczy robiły się puste, opuszczała ramiona, jakby pojmowała daremność swoich wysiłków.
(...)