Najnowsza książka serii [Orient Express] wydawnictwa Czarne to wyjątkowa opowieść o Stanach Zjednoczonych – zachwyca, inspiruje, zmusza do myślenia. Opowieść o Ameryce jakiej nie znacie, ale jednocześnie opowieść o Ameryce, która Was pochłonie.

„Lepperiada” to nie tylko książka o Andrzeju Lepperze, który do polityki trafia z ulicy i z tego samego miejsca wprowadza do niej setki nowicjuszy, bo dość szybko się uczy, nie wstydzi korzystać z pomocy i doskonale wie, czym jest populizm. Kącki subtelnie, aczkolwiek wymownie, pisze też o czołowych polskich politykach, którzy – mimo, że oficjalnie, na wszelki wypadek, odcinali się od Leppera kilkakrotnie i za jego życia, i potem – musieli się z nim liczyć i naprawdę nieźle odnajdywali się w grze na jego zasadach.

W pewnym sensie, Büscher odkrywa dla nas Amerykę na nowo – z perspektywy wędrowca, który nie planuje tego, co zobaczy, nie wie gdzie się zatrzyma ani gdzie dotrze następnego dnia. Wędrowca, dla którego droga na południe stanowi cel sam w sobie. Piechura, który za jedynych przewodników obiera kronikarzy z czasów osadnictwa – Ezrę Meekera i pierwowzór mayowskiego Old Shatterhanda, księcia Maximiliana zu Wied-Neuwied. Wszystko to sprawia, że jego opowieść urzeka. Do tego stopnia, że mamy ochotę bezwarunkowo podążyć za nim.

Mroźny oniryzm Sorokina pokazuje świat obcy, dziwny, bez celu. Wszystko tu wyłania się w nieprzewidywalnym, groteskowym obrazowaniu z chaosu symbolizowanego przez śnieżycę.

„Ostatni wyścig” to powieść wzruszająca, przejmująca, niewiarygodna, a zarazem niezwykle prosta i dbająca o szczegóły. Stanowi doskonałe źródło wiedzy o życiu codziennym i sposobie myślenia oraz postrzegania otaczającego świata przez mieszkańców środkowej Afryki.

„Zamieć” czyta się wybornie z wielu powodów, a jednym z nich jest jej dzika, niczym syberyjska przyroda, nieokreśloność. Mniejsza o rozwiązania fabularne, te są tu tylko pretekstem do stawiania coraz to nowych pytań o Rosję i Rosjan. Nie ma na te pytania jednoznacznej odpowiedzi, za to Sorokin, na podobieństwo alchemika szukającego kamienia filozoficznego, zabiera nas w przedziwną, baśniową podróż po bezdrożach duszy rosyjskiej. Polecam. Nie tylko rusofilom.

Czy Izrael wierzy w krasnoludki?

To wszystko, co otacza Lewisa jest pierwszoplanowe. My raczej patrzymy jego oczami, niż widzimy jego samego. Piękny zabieg.

Mam nadzieję, że to nie ostatnia książka Góreckiego o tym regionie – dla mnie jest on niekoronowanym carem polskiego reportażu o Kaukazie.

W „Szympansach z Azylu Fauna” Andrew Westoll pokazuje okrucieństwo biomedycznych badań na szympansach i ich katastrofalne skutki dla tych wrażliwych zwierząt.

Gazeta Wyborcza: Ile bólu wchłonął twój ulubiony ser?

„Salki” Nowickiego wciągają, hipnotyzują i paraliżują mocą wielkiej literatury, która tak dobrze i starannie maskuje swój warsztat, że nożyk bezradnego krytyka ślizga się po gładkiej powierzchni.

Chmielarz ma znakomity zmysł obserwacji rzeczywistości, odnotowywania tych jej aspektów, które odzwierciedlają zmiany ustroju, czy zmiany społeczne oraz elementy wskazujące na obyczajowość danego środowiska. W „Farmie lalek” odnajdziemy kolejne potwierdzenie tej tezy.

„Dzikie Wybrzeże” to książka pasjonująca i pochłaniająca, wypełniona informacjami i ciekawostkami, roztaczająca w naszej wyobraźni wyraźne i barwne obrazy dzikiej i fascynującej Gujany. Wartki język autora to też zasługa tłumacza — Hanna Pustuła-Lewicka doskonale oddała tę iskrę, którą John rozpala każdorazowo u swoich słuchaczy, czytelników i rozmówców.

„Dziś wieczorem…” to pozbawione poprawności politycznej, przejmujące mocowanie się z przeszłością. Tą osobistą – pełną rodzinnych tragedii i nieszczęść – i tą powszechną, kolonialną. Fuller bez poczucia winy i patosu opisuje życie białych Afrykanów, przemiany społeczno-polityczne w Afryce i pękającą „bańkę anglocentryzmu”. To raport z czasów gwałtownych przemian, ale przede wszystkim pasjonująca historia rodziny, żyjącej w najpiękniejszym a jednocześnie najstraszniejszym miejscu na ziemi.

De Waalowi udało się połączyć historię żydowskiej rodziny z kulturą dalekiej Japonii poprzez ukierunkowanie myśli na archetypiczny wymiar wspólnego doświadczenia. Dotyk, wrażliwość na fakturę przedmiotu i barwę, zadziwienie nad ruchem zaklętym w jednej chwili.

Wywiad z reportażystą Wojciechem Tochmanem.

O sztolniach z uranem, zwłokach, kulisach pracy policji, obawach związanych z pracą nad książką i o tym, jak z wielowątkowej powieści uczynić jeden z najlepszym polskich kryminałów z Wojciechem Chmielarzem rozmawia Marek Bachorski-Rudnick.

Książka Okońskiego to publikacja napisana z pasją, fanowską werwą, zaangażowaniem społecznym i znawstwem tematu.

To nie jest zwykły kryminał, jakich wiele. To kwintesencja tego, co powinien zawierać dobrze napisany bestseller. Dlatego takich książek jak „Farma lalek” nie wolno zacząć czytać przed snem. Powód jest prozaiczny. Gdy raz się zacznie, nie można się od lektury oderwać.

„Język baklawy” jest napisany w formie pamiętnika, w którym autorka zręcznie operuje perspektywą małej dziewczynki oraz dorosłej kobiety, przez co książka jest niezwykle plastyczna. Jest tu miejsce zarówno na dziecięcą fascynację w „pochłanianiu” świata naokoło i zatracaniu się w odkrywaniu go, jak i na wyważone i głębokie komentarze dojrzałej już osoby.

John Gimlette w poświęconej Gujanie książce „Dzikie wybrzeże” odkrywa amerykańskie „jądro ciemności”, kraj, któremu nieobca jest żadna zbrodnia.

Fakt, że „Podpalacz” był dobrą książką, nie wynikał ze szczęścia początkującego. Chmielarz po prostu potrafi pisać.