„Właściwie nie mogliśmy chyba tego nie napisać. Każdy z tą historią, ze spotkaniem z tym ornitologiem, nazistą, esesmanem, który służył również w Auschwitz przez formalnie dwa lata, gdzieś nas goniła. Pomysł napisania wspólnej książki się pojawił. No i tak ta książka powstała, przy czym to jej powstawanie to kolejne pięć lat mniej więcej” – mówi Beata Dżon-Ozimek, współautorka (wraz z Michałem Olszewskim) książki Ptaki krzyczą nieustannie, na antenie Radia Opole.

„[...] wielu malców faktycznie odzyskało w Rabce zdrowie i wielu uratowano życie. Ale złe wspomnienia i skojarzenia więzienne, obozowe nadal w nich tkwią. Adekwatną odpowiedzią wydaje się współczucie i refleksja nad przyczynami tego stanu rzeczy” — z Beatą Chomątowską, autorką Miasta Dzieci Świata, rozmawiała Joanna Biszewska.

W dniach od 30 kwietnia do 6 maja kupicie najlepsze lektury na majówkę z 30% rabatem.

Rabat dotyczy książek papierowych oraz e-booków.

Z Urszulą Honek, autorką nominowanych do Bookera Białych nocy, w podcaście Vogue „Słowo za słowo”, rozmawiała Maria Fredro-Smoleńska. Zachęcamy do wysłuchania!

Zbigniew Rokita polskim laureatem tegorocznej Nagrody im. S. B. Lindego! Jest to już XXVIII edycja jedynej polsko-niemieckiej nagrody literackiej. Ze strony niemieckiej wyróżniona została Anne Weber. Serdeczne gratulacje!

Beata Chomątowska rozmawiała z Aldoną Wołłk-Łaniewską o Rabce, której poświęciła swoją nową książkę Miasto Dzieci Świata.

„Mój znajomy, który już przeczytał Miasto dzieci świata, powiedział, że Rabka to takie polskie Twin Peaks” – mówi Beata Chomątowska, dodając, że historia Rabki-Zdroju jest niczym baśń, w której jasność przenika się z ciemnością, a szlachetne przeplata się z okrutnym. Z Beatą Chomątowską rozmawiał Jakub Wojtaszczyk. Polecamy!

„Współczesna wojna percypowana jest przez obrazy. To nie jest nowa myśl – kwintesencją była wojna w Zatoce Perskiej, która okazała się wizualnym spektaklem. Dziś dotykamy paradoksu, który jako pierwsza uchwyciła Susan Sontag w eseju 'Widok cudzego cierpienia' – z jednej strony powinniśmy kierować się imperatywem etycznym, który każe nam patrzeć na ludzkie cierpienie, nawet jeśli nic nie możemy zrobić, tym samym dźwigamy to na swoich barkach, z drugiej strony – im bardziej patrzymy, tym bardziej uświadamiamy sobie, że nic nie możemy zrobić, i wpatrywanie się w wojnę staje się poniekąd pornografią. To sytuacja nie do pogodzenia: nie powinniśmy odwracać wzroku, ale też nie możemy już na to wszystko patrzeć” – wyznaje Tomasz Szerszeń w rozmowie z Urszulą Pieczek na łamach Nowej Europy Wschodniej.

Zachęcamy do wysłuchania rozmowy Ewy Dąbskiej-Wieczorkowskiej z Tomaszem Szerszeniem, autorem antropologicznego eseju Być gościem w katastrofie.

„Dawid Krawczyk: Irlandczycy nadal są najlepszymi katolikami pod słońcem?

Derek Scally: O nie, Polacy zdecydowanie wygrywają w tej dyscyplinie. Muszę powiedzieć, że jeszcze kilka lat temu nie zdawałem sobie sprawy, że mamy takiego godnego rywala”.