Co roku największe nadzieje wiązano z dwoma głównymi połowami, pescas grandes. Pierwszym i najważniejszym był wiosenny połów sardynek, zwykle przypadający na marzec. Po nim – jeśli okazał się zadowalający – natychmiast odbywało się kilka długo odkładanych ślubów. Małżeństwa zawierano w kościele, czyli w miejscu, do którego rybacy żywili głęboką, zabobonną niechęć, czemu dawali wyraz w dość widowiskowy sposób. Upojony brandy pan młody, słaniający się i z jednej strony podpierany przez przyszłą teściową, a z drugiej przez narzeczoną, był odprowadzany w pobliże kościelnych wrót, po czym wszyscy mężczyźni, zagrzewający go pożegnalnymi okrzykami, robili w tył zwrot i brali nogi za pas. Do samego kościoła towarzyszyła mu jedynie gromadka niezłomnych staruszek.

Don Ignacio, w pełni świadomy delikatności sytuacji, udzielał ślubu szybko i bezboleśnie i był wystarczająco rozsądny, by nie nalegać na odprawienie przed ceremonią mszy, czego zawsze domagał się jego kolega z Sort. O tamtym księdzu opowiadano, że odsyłał z kwitkiem pary, których odpowiedzi uznał za niezadowalające, a w jednym przypadku utrzymywał nawet, że pan młody mamrotał pod nosem zaklęcia odczyniające urok. Kiedy Don Ignacio kończył obrzęd, szybko żegnał się z nowożeńcami, nie próbując uścisnąć dłoni pana młodego, i natychmiast odwracał głowę, żeby nie widzieć, jak ten, wychodząc z kościoła, przesądnie spluwa pod wiatr. Potem małżonkowie wracali do domu teściowej, gdzie często mieszkali przez dłuższy czas. Z powodu napływu gotówki, który zapewniały marcowe sardynki, większość dzieci w Farol rodziła się w grudniu, pod znakiem Strzelca.

Od kilku lat pierwszy duży połów nie dochodził jednak do skutku, zmniejszając roczne dochody wioski o mniej więcej jedną trzecią. Drugi pesca grande, czyli połów tuńczyka, okazał się umiarkowanie udany i zaowocował tylko dwoma małżeństwami. Cała nadzieja na pomyślny rok leżała więc w pesca minor, małym połowie, pod warunkiem że jesienne ławice sardynek przypłyną w miarę punktualnie. Pierwsze ławice zauważono 16 września, w pierwszej kwadrze księżyca, kiedy, choć nikt nie potrafił tego wytłumaczyć, rzadko coś wpadało w sieci. Rybacy zdążyli sprzedać pięćdziesiąt jeden skrzynek po sześćdziesiąt dziewięć peset – niewiarygodnie niską cenę, ponieważ o tej porze roku skrzynka powinna kosztować dwieście pięćdziesiąt peset. Mieszkańcy Farol podejrzewali, że padli ofiarą rynkowych spekulantów, gente comprada, drobnych kanciarzy, którzy w tak sprzyjających warunkach plenili się niczym chwasty. Nawiasem mówiąc, nikt w wiosce nie był wystarczająco biegły w rachunkach, żeby szybko podliczyć łączną należność, posłano zatem po mnie.

Odtąd wyciągano już niewiele sardynek. Wypłynąłem z Juanem na całonocny połów i nie uzbierała się nawet pełna skrzynka. Na takie małe i nieregularne dostawy nie było popytu, więc mizerną zdobycz rybacy albo zatrzymywali, albo wymieniali na warzywa. Świeże sardynki przyrządzano w Farol w nietypowy sposób: najpierw solono, następnie trzymano cztery dni w jakimś chłodnym miejscu, a na koniec zawsze pieczono na ruszcie.

W tym samym czasie mieszkańcy Sort robili wino. Co roku zbierali owoce dokładnie 20 września i Don Alberto zaprosił mnie, bym następnego dnia wziął udział w rytualnym deptaniu winogron. Używano do tego celu ogromnej balii w domu jednego z rolników. Kiedy wsypano mniej więcej półmetrową warstwę owoców, do izby wkraczali mężczyźni – kobiety czekały na zewnątrz – zzuwali espadryle, podwijali nogawki i zaczynało się wygniatanie moszczu. Nie przestrzegano nawet podstaw higieny. Wspaniałe czerwonofioletowe grona, którym Don Alberto przypisywał starorzymskie pochodzenie, były zakurzone, wiele gałązek nie było oczyszczonych z liści, a z espadryli rozrzuconych po podłodze unosił się duszący fetor.

Tymczasem na ulicy przez rządek kobiet przepchnęło się dwóch mężczyzn w czarno-białych sztukowanych koszulach i zaczęło się okładać krótkimi pałkami oraz wznosić dzikie okrzyki, a wtórowały im piskliwe dźwięki fujarki, na której grał trzeci podobnie ubrany mężczyzna. Była to kolejna zaaranżowana przez Don Alberta folklorystyczna rekonstrukcja, którą wieśniacy zgodnie ocenili jako niedorzeczną. Don Alberto zapowiedział, że z powodu artretyzmu nie będzie mógł osobiście wziąć udziału w deptaniu, ale był na miejscu – na dwusuwowym levisie i w motocyklowych goglach wyglądał jak wielka modliszka. Zjawił się również alkad Sort, niepiśmienny były kozi pastuch ze szczęką pełną szczerozłotych zębów, a na uboczu złowieszczo przechadzał się tutejszy proboszcz, posępny, nieogolony fanatyk, bardzo nielubiany przez parafian. Nie było żadnego przedstawiciela Farol.

Krążyliśmy w balii mniej więcej pół godziny, po czym udeptany moszcz został łopatami przerzucony do kilku dużych beczek, w których miał fermentować przez trzy dni. Następnie sok zlewało się do mniejszych baryłek, które uprzednio wymyto gorącym winem. Po napełnieniu każdej baryłki pławiono w niej żywą mysz, aż utonęła, po czym ją usuwano. Tak jak wtykano sosnowe gałęzie w ciasto chlebowe, żeby nadać mu gorzki posmak, podobnie i teraz na koniec do każdej baryłki wkładano gałązkę, aby dodać winu cierpkości. Pierwotnie robiono to po to, żeby trunek mniej smakował wyrobnikom, ale ów sposób utracił skuteczność, ponieważ wszyscy miejscowi, nie wyłączając samego Don Alberta, zdążyli polubić ten smak.

Wino fermentowało do 11 listopada i w dzień świętego Marcina baryłki szpuntowano. Od tego momentu było uważane za zdatne do picia. W tym roku Don Alberto planował uroczystą degustację z akompaniamentem fujarek i bębnów, a jej uczestnicy mieli wystąpić w ludowych strojach: wełnianych czapkach, pumpach i getrach. Szwaczki już dostały zlecenie na komplet takich strojów, które Don Alberto skopiował z ilustracji w starym kalendarzu.

Po deptaniu winogron zostaliśmy z Don Albertem zaproszeni do domu alkada, któremu od wojny dobrze się powodziło i nie utrzymywał się już z hodowli kóz, ale wciąż trzymał niewielkie stadko, traktując je jak zwierzęta domowe. Kozy zajmowały pokój sąsiadujący z tym, w którym zasiedliśmy, i alkad, uszczęśliwiony, że może nas rozerwać, otworzył drzwi i zaczął je przywoływać po imieniu. Każda wywołana koza podbiegała, wystawiała przednią nogę do uściśnięcia, po czym truchtała z powrotem. Jedna na chwilę przystanęła, rozstawiła tylne nogi i wypuściła strumień moczu. Setnie tym ubawiła moich towarzyszy, a Don Alberto był wprost zachwycony całym przedstawieniem. Co do mnie, to miarą postępów, które poczyniłem w ciągu dwóch miesięcy, był fakt, że zapach w domu alkada, który niegdyś uznałbym za obezwładniający odór, nie wywarł już na mnie żadnego wrażenia.