Nocne wiedźmy na wojnie z lotnikami Hitlera

Na moskiewskim podwórku, na którym wychowywała się Marina Raskowa, dzieci przerywały zabawę i patrzyły w niebo, kiedy przecinał je samolot. Zdarzało się to jednak bardzo, bardzo rzadko. Śpiewały wówczas głupią piosenkę:

Panie pilocie,
dziura w samolocie,
Drzwi się otwierają,
Goście wypadają.

Wszyscy wokół chcieli być pilotami. Ale Marina Malinina, córka spokojnego nauczyciela muzyki, zamierzała uczyć się w konserwatorium, marzyła bowiem o karierze śpiewaczki operowej. Poza talentem muzycznym, posiadała wiele innych; miała świetne oceny ze wszystkich przedmiotów. Uwielbiała chemię, a w szybko industrializującym się kraju była to nauka równie potrzebna, co dziś informatyka. W życiu Mariny przyszedł jednak czas, kiedy musiała wybrać między muzyką a chemią: trzeba było zacząć zarabiać na życie. Wybrała chemię. Pracowała jako laborantka w fabryce chemicznej, wyszła za mąż za inżyniera z tej samej fabryki, Raskowa, i urodziła córkę. Potem się rozwiodła. Gdy córka trochę podrosła, Marina Raskowa znów podjęła pracę, tym razem jako kreślarka w Akademii Wojskowo-Lotniczej, gdzie odkryła całkiem inny świat. W akademii pełno było młodych mężczyzn w skórzanych reglanowych płaszczach, którzy rozmawiali o najnowocześniejszych samolotach, lotach na dużych wysokościach i oszałamiających prędkościach, nowym uzbrojeniu i ogromnych odległościach, które teraz można było przemierzać. Zdjęcia tych ludzi drukowano w gazetach, wśród nich byli bohaterowie, których znał cały kraj. Pojawiały się również pilotki: władza, która przeprowadzała gwałtowne uprzemysłowienie całego kraju, deklarowała całkowitą równość płci. Nie było niekobiecych specjalności, w każdej dziedzinie kobiety mogły pracować na równi z mężczyznami. „Dziewczyny na budowę”, „dziewczyny na traktory”, „dziewczyny do samolotów” – wzywały „środki masowej agitacji”, radzieckie plakaty. Było coraz więcej pilotek, ale wciąż żadnej nawigatorek. Mężczyzn nawigatorów zresztą też brakowało: nie zdążono jeszcze wykształcić tych, którzy pomogliby sterować dopiero co skonstruowanymi wielkimi samolotami, a także, jeśli zaszłaby potrzeba, naprowadziliby samolot na cel i precyzyjnie go zbombardowali. Młodziutka kreślarka z Wojskowo-Powietrznej Akademii poczuła, że życie daje jej niecodzienną szansę. Podjęła decyzję: zostanie nawigatorem. Nic lepszego nie mogła wymyślić, na jej drodze nie było żadnych przeszkód. Marina Raskowa została pierwszą kobietą-nawigatorem ZSRR.