Submarino

IVAN

Siłownia jest na pierwszym piętrze starego budynku fabrycznego.
Drzwi się otwierają, facet schodzi po schodach, rozgląda
się zamglonymi oczami, tego człowieka nic na świecie
nie martwi.
To potężny facet, z wielkimi mięśniami, prawie bez tłuszczu.
Przez białą koszulkę bez rękawów prześwitują wytatuowane
pająki pokrywające większą część torsu. Pajęczyna
sięga szyi, częściowo zakrywają ją krótko obcięte jasne
włosy.
Mężczyzna drapie się w tatuaż na karku, potem podchodzi
do mnie, staje i patrzy w ziemię.
– Co? – pyta.
Nie „gdzie” ani „o co chodzi”, po prostu „co”. Nie podnosi
głowy. Tak jak z narkotykami, rynkiem zawsze rządzi
sprzedawca, który może robić, co chce. On jest sprzedawcą,
ja kupującym. Nie tak uprzejmym jak wtedy, gdy badaliśmy
się nawzajem w przebieralni, akurat w tej chwili on ma coś,
co ja chciałbym mieć. Daję mu znak, żeby szedł ze mną.
Idzie, słyszę, jak spluwa na ziemię.
Okrążamy budynek. Drzwi do hali fabrycznej są otwarte,
światło wpada przez brudne szyby pod sufitem. Na podłodze
zardzewiałe żelastwo i porzucone wielkie brudne maszyny.
– Kupujesz czy jak?
W końcu dostrzega Kamala, który stoi tuż za drzwiami.
Obok Kamala jeden z wielkich zapaśników z siłowni. Mięśniak
z tatuażami posyła mi krótkie spojrzenie, po czym
przenosi wzrok na Kamala. Chce coś powiedzieć, ale Kamal
go uprzedza:
– U mnie nie będziesz sprzedawał.
Facet wolno kiwa głową, ręką sięga do sportowej torby.
Kamal robi krok do przodu i kopie go w brzuch. Gość łamie
się wpół i upada. Kamal bierze torbę i rzuca ją zapaśnikowi.
Sammi, tak mu na imię, to wielki facet i dobrze wie, co to
koks. Wygląda przerażająco, ale ja mam świadomość, że jest
tu do ozdoby. Kamal w młodości był mistrzem Skandynawii
w boksie tajskim. Utrzymał tytuł przez dwa lata, później
przestało go to interesować. Nigdy nie widziałem nikogo
równie szybkiego.
Kamal znów jest całkowicie spokojny.
– U mnie nie będziesz dilował. Po prostu.
Mówi to tak, jakby prosił o odrobinę więcej cukru do
kawy.
Kamal dobrze wie, że w jego siłowni bierze się sterydy.
Można to poznać po ciele, mięśniach, czasami po oczach,
kiedy ludzie nie są w stanie nad sobą zapanować. Zdarzało
się, że kogoś wyrzucano, bo ni z tego, ni z owego wpadał
w amok. Z powodu zajętej sztangi zaczynał wrzeszczeć, aż
ślina pryskała mu z ust. Kamal wie, kto bierze, kto sprzedaje
i co. Musi się na to godzić, tak po prostu jest. Dostaje niewielką
prowizję za udostępnianie lokalu. Ale to nie znaczy,
że może kompletnie stracić kontrolę.
Facet podnosi się z betonowej posadzki. Wolno kiwa
głową, zrozumiał.
– Czyli że już cię tu nie zobaczymy, prawda?
– Tak. Okej. Tak…
Facet drapie się w krótkiego jeża, pieści pająka na karku.
– Mogę już iść?
– Nie.
– Nie?
– Muszę mieć pewność, że zrozumiałeś.
Kamal podchodzi do niego wolno. Zapaśnik się nie rusza,
dalej stoi przy drzwiach. Wychodząc, kiwam mu głową.
– Cześć.
Słońce świeci ostro. Grzebię w kieszeni, wyjmuję parę
porysowanych ciemnych okularów.
Z fabryki słyszę pierwsze uderzenia. Odgłos głuchych
ciosów wzmocniony echem w pustej hali.
Idę do dyskontu w pobliżu stacji kolejki. Oddaję puste butelki
i przechodzę na sam koniec sklepu, gdzie stoi piwo.
Biorę pięć. Po zapłaceniu trafiają do torby, nakryte ręcznikiem,
starannie opakowane, żeby nie dzwoniły.
W grill-barze
kupuję dwie szałarmy. Z boksu za moimi
plecami dobiega głośny śmiech. Dokąd idziemy? Co będziemy
robić? Młodzi faceci w dresach, ze srebrnymi łańcuchami,
gotowi na wszystko.
Na mnie nie zwracają uwagi. Mieszkam w tej dzielnicy
od tak dawna, że jestem jak powietrze.
Jem durum kebab, przeglądając poranną gazetę sprzed
dwóch dni. Młodemu Pakistańczykowi, świeżo upieczonemu
ojcu, właścicielowi kiosku, oblano twarz kwasem na Amager.
Kupuję jeszcze jedną szałarmę i wmuszam ją w siebie. Nie
jestem głodny, prawie nigdy nie jestem głodny. Wracam do
pensjonatu. Powrotna droga zawsze jest dłuższa. Mięśnie zmęczone,
ciężkie. Przyjemne uczucie, jakbym się napracował.
Codziennie widzę tych samych ludzi.
Gruba kobieta z perfekcyjnym makijażem, która zawsze
wygląda tak, jakby właśnie w tym momencie dostała udaru
mózgu, stoi i patrzy przed siebie, w jej oczach nic się nie
dzieje. Papieros pali się sam, trzymany w palcach albo w kąciku
ust. W końcu rusza dalej. Czasami mijam ją, kiedy idzie.
Z trudem dźwiga swoje kilogramy. Dzisiaj stoi.
Pensjonat jest z czerwonej cegły. Widzę go z daleka, czerwony
prostopadłościan.
Pensjonat nie jest pensjonatem. To rozwiązanie dla osób
w trudnej sytuacji. Pomyślano go jako tymczasowe lokum
dla tych, którzy nie mają gdzie się podziać. Rozwiązanie.
Bardzo pozytywne słowo. Rozwiązanie kłopotów mieszkaniowych.
Tymczasowych. Wszystko zostało urządzone
tymczasowo. Nie można tu osiąść na dłużej. Całe wyposażenie
ograniczono do minimum z przeznaczeniem dla ludzi,
którzy są w drodze gdzieś dalej. Pokój ma minimalną liczbę
metrów kwadratowych. Łóżko minimum komfortu. Kuchnia
to dwie elektryczne płytki do gotowania i lodówka.
Mieszkam w pensjonacie już od półtora roku. Wchodzę
po schodach, trzymając torbę w pewnym oddaleniu od ciała,
żeby butelki nie dzwoniły. Idę korytarzem i kluczem otwieram
drzwi. Najciszej, jak umiem.
Wyjmuję piwa z torby, papierosy z kartonu pod łóżkiem.
Kupowałem je z bagażnika samochodu. Kamal stał obok
i śmiał się; miał rację, ten facet naprawdę mógł zaoferować
special price for you. Był trzydziestokilkuletnim Duńczykiem
z początkami łysiny. Nieduży krępy facet, który
nie wyglądałby źle na stołku barowym. Samochód stał na
wysypanym żwirem placyku przed siłownią, z włączonym
silnikiem i z bagażnikiem wypełnionym polskimi papierosami.
Siedzę na parapecie i popijam ciepłe piwo. Naliczyłem jedenaście
czerwonych samochodów, siedmiu alkoholików,
czterech narkomanów i dwa rowery z fotelikami dla dzieci.
Wreszcie pojawia się on, apogeum wieczoru.
Ciągnie swój dziecięcy wózek.
Śmiesznie wygląda.
W obcisłych legginsach w panterkę i w kurtce z białego
sztucznego futerka.
Tak śmiesznie, że człowiek przestaje się śmiać dopiero
wtedy, kiedy on zgwałci dziecko za pojemnikiem na śmieci
na podwórzu.
Jest przecież niegroźny.
Taki krasnolud, maskotka.
Nic nie robi, dajcie mu spokój.
Nikt z nas nie jest niegroźny. Niektórzy po prostu nie
mieli szansy na skrzywdzenie innych.
To wymaga zaufania, to wymaga inicjatywy, to wymaga
możliwości.
A jego możliwości, kiedy tak chodzi, stary, szalony, przypominający
klauna z cyrku, są bez wątpienia ograniczone.
Jest bezdomnym, który ma dom, poszczęściło mu się, przyznano
mu miejsce do mieszkania, kiedy gmina wciąż jeszcze
mogła coś zaproponować. Chodzi po śmietnikach. Czasami
znika na dwadzieścia minut, kiedy indziej na kilka godzin,
w zależności od tego, jak daleko musi iść, zanim coś złowi.
Widziałem go z połamanymi klatkami dla ptaków. Z ogrodowymi
krasnalami bez głowy. Z parasolami, słonecznymi i od
deszczu, butami, starymi gazetami, wypchanymi zwierzętami,
którym farsz wystaje z brzucha. Miałem ochotę za nim
krzyknąć, bo to wygląda idiotycznie, bo takie szaleństwo nie
powinno być dopuszczalne, bo rasowemu koniowi, kiedy złamie
nogę, strzela się w łeb. Ale klaun na swoim wózku taszczy
stary potłuczony sedes. Biały porcelit wyrwano na siłę, wokół
brzegów wciąż tkwią resztki cementu. Nie ma deski, a woda
z sedesu ścieka po boku wózka. Klaun znika w bramie.
(...)