Ptaki Ameryki

Lorrie Moore

Ptaki Ameryki

fragment

Walter oparł ją o swój zaparkowany samochód. Usta miał nie co krzywe, w kształcie łezki, wargi – pierścieniowate i pełne, pocałował ją mocno. Było w niej coś odrętwiałego i zastałego. W sercu, w jego rozluźniającej się pięści, odkryła małe, ciemne otchłanie zagłady i rzuciła się w nie, runęła. Poszła z nim do domu, spała z nim. Powiedziała mu, kim jest. Drugorzędną gwiazdą filmową nominowaną kiedyś do ważnej nagrody. Po wiedziała mu, że mieszka w Days Inn. Był tam raz, na górze, na drinku. Ale wyglądało na to, że nie kojarzy jej nazwiska.

– Nigdy bym nie pomyślał, że się prześpię z gwiazdą filmową – rzucił. 

– Pewnie śni o tym każdy mężczyzna. Roześmiał się – lekko, nerwowo.

– Tylko się nie obudź – powiedziała. Potem podciągnęła kołdrę pod brodę.

– Albo zmień sen – dodał poważnie. – To znaczy w tym filmie, co go widziałem, wszystko jest w porządku, dopóki śpiący koleś nie zaczyna śnić o czymś innym. Pewnie wcale tego nie chciał ani nic, tak się po prostu zdarza.

– Nie mówiłeś mi o tej części.

– No tak – powiedział. – Widzisz, facet zaczyna śnić o flamingach, a wtedy wszyscy mali ludzie zamieniają się we flamingi i odlatują.

– Serio? – spytała Sidra.

– Chyba we flamingi. Nie jestem specem od ptaków.

– Jak to? – Próbowała się z nim drażnić, ale wyszło źle, jak jaszczurka w małym kapeluszu na głowie.

– Prawdę mówiąc, serio nie widziałem ani jednego filmu, w którym grałaś.

– I dobrze. – Dryfowała obojętna, już nie zwracała uwagi. Założył rękę za głowę, nadgarstek pod karkiem. Jego klatka piersiowa unosiła się i opadała.

– Chyba jednak o tobie słyszałem. W radiu grał Django Reinhardt.

Wsłuchiwała się.

– Z rąk tego mężczyzny wydobywały się zdumiewające dźwięki – mruknęła Sidra. Walter próbował ją pocałować, próbował odzyskać jej uwagę. Niezbyt interesował się muzyką, choć czasami się starał.– Zdumiewiające dźwięki? – spytał. – Coś takiego?

Złożył dłonie razem i zaczął wydawać ciche pierdzące i ssące odgłosy.

– Aha – szepnęła. Ale była gdzieś indziej, pozwalała, by suchy wiatr owiewał równinę, usypiając ją. – Coś takiego.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: jakub.nowacki@czarne.com.pl